روایت است که حضرت سلیمان روزی از روی سوراخ کوچکی که در بالای سر او به وجود آمده بود متوجه غیبت هدهد شد و علت این غیبت بدون اجازه را پرسید و خواست تا دلیل موجهی برای این غیبت بشنود. آن هنگام بود که هدهد خبری از سرزمین سبا داد که ملکه‌ای به نام بلقیس بر آن حکومت می‌کرد و مردمان آن سرزمین به جای خدا، خورشید را می‌پرستیدند. در نتیجه، هدهد سبب آشنایی ملکه بلقیس و حضرت سلیمان و یکتاپرستی او و مردمان سرزمین سبا شد.

هدهد در متون مختلف ادبی و عرفانی ،نقش های مختلفی دارد. اگر از مطالب فرهنگنامه‌ها ، کتاب‌های پرنده شناسی و افسانه‌هایی که در جامعه رایج است بگذریم، برجسته‌ترین نمود این پرنده را در داستان سلیمان و در منطق الطیر عطار می‌بینیم. هدهد در «منطق الطیر»، یک استعاره برای راهبری و پیکی است که ما را وادی به وادی جلو می‌برد. خط اصلی منطق ‌الطیر، روایت «چند» و «چون» پرواز مرغان به سوی سیمرغ است.

منطق‌‌الطیر منظومی از عطار نیشابوری در ۴۶۹۶ بیت است. این کتاب از یک‌سو ریشه در رساله‌الطیر ابن سینا و غزالی دارد و از دیگرسو الگوی مناسبی برای بزرگانی چون مولوی و جامی است.

عطار در این كتاب حكایاتی جذاب را بیان می‌كند؛ حكایاتی كه اگر چه بعضی از آنها در افواه مردم بوده یا در كتب گذشتگان مكتوب است اما به وسیله عطار بازآفرینی شده و با حذف یا اضافه‌ای مختصر در مسیر انتقال مفهوم قرار می‌گیرد. نام كتاب نیز متأثر از اندیشه‌های عرفانی و برگرفته از آیه شریفه ۱۶ سوره مباركه نمل است. اما داستان از چه قرار است؟

پرندگان جمع شده و به این نتیجه می‌رسند که همه حیوانات پادشاهی دارند به غیر از پرندگان و جهت یافتن پادشاه مرغان یعنی سیمرغ باید دست به کار شوند. در این بین یکی از پرندگان نامی منطق الطیر به نام هدهد وارد ماجرا می‌شود؛ هدهدی که پیر دانای پرندگان است. هدهد پرنده‌ای است که تلاش می‌کند تا دیگران پرندگان را به حقیقت وجودی خودشان سوق دهد.